Słownik XVII wieku

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656-1688

Formy: lp M. koadiutor; B. uż. żyw. koadiutora

Etymologia: <łac. coadiutor>

Znaczenia:

»pomocnik«: Krolowa Ludwika [...] Zaprosiła z Sobą Hetmanow a potym Niezadługo y Szlepego konsyliarza a Naywiernieyszego swoich fakcey koiadiutora [!]. PasPam 214v. Poszedł [poseł Jan Gniński] na nabożeństwo do ojców ormiańskich unitów, gdzie jm. ks. Biskup ormiański koadiutor arcybiskupstwa lwowskiego [...] celebrował [...] procesyję cum Venerabili Sacramento publiczną. GninTurDyp 383. A że ten Sadra‑Kassa zawsze przy Królu w Ispahan Stolicy, tedy ma Elman Alek, niby Koadjutorá, rządzącego na mieyscu swoim, Państwem in Spiritualibus; a ten siedzi po lewey stronie Króla; ale nie u stołu, aby nie censurował Króla o wino Alkoranem zakazane. ChmielAteny IV 522. Nawet ksiądz koadiutor i teraźniejszy podkanclerzy przed drzwiami izby sądowej, na wszystkie azardy rezolwowani, stali. MatDiar I, 186.