Słownik XVII wieku

Słowniki:
Kn, SJP notują
SStp, SXVI, T, L, SWil, SW nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1621-1643

Formy: lp M. wróg; D. wroga; B. uż. żyw. wroga; N. wrogiem; W. wrogu; ~ lm M. uż. osob. wrogi; D. wrogów; B. uż. osob. wrogi; Ms. wrogach

Znaczenia:

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicjiWróg/ vox esssutitia. Malum, morbum, pestem, cacodamona sonans. Kn 1289. Pyráme/ ktory mi ćię wrog porwał okrutny? Pyrame przemow do mnie/ namileyszey twoiey Tysbe słowá/ słysz/ á wznieś pádłey twarzy swoiey. OvŻebrMet 82. Pasł owce Parys (bo gdy się Hekubie Śniło, że świecę ku trojańskiej zgubie Urodzić miała, prosto od żywota Każe Parysa wyrzucić za wrota; Lecz trudno wieczne zahamować wrogi... PotFrasz4Kuk I 276. Nie masz, nie masz na świecie nic takiego, co by Trwać miało: same śmierci tylko a choroby. Wszytko do swego końca skrytym wrogiem jedzie: Cieszysz się — ogień składasz na wodzie, na ledzie. PotNabKuk I 530. Czemu się srożysz, niefortuno moja, Nad mną i w sercu prawie u podwoja Żołć mi zakładasz, aż strapiona muszę Znędzoną bolem karmić żalem duszę. Łakomy wrogu niegdy mej fortuny, Pomoż dziś śpiewać ze mną gorzkiej dumy, Ktorej podległo teraz serce moje, Niema mi zajrzeć czego oko twoje. ZbierDrużWir I 153. Dziś o moj Boże jawnie mi to płacisz, Kiedy moj żywot z srogą troską bracisz. Dostałam (nie wiem) jeśli z twojej woli, Wroga nie druha, jarzmo mej niewoli. Oświadczam niebu i z jego światłami, Że bez mej winy pasę skronie łzami. ZbierDrużWir I 153. Dość sroga krzywda i nieporownana, Gdy w kilkanaście dni tak oszukana Od mego wroga nagle pozostałam I splendor ciała z nimże postradałam. ZbierDrużWir I 154. Ach iaka strata, nie Oyca, Brata, Lecz Stworcę BOGA, dla czarta wroga. utracić. ChmielAteny III 555. Tem się tylko robota od winy odięła, Że się zacny Mąż przyznał do słabości dzieła. Późniey Morsztyn, wśrzód strasznych zamięszań Narodu, Wśrzód burzy, od północy, południa i wschodu, Gdy złe wrogi po wrogach szły na nas wyścigiem, Pięknym smętnego Króla rozerwał Rodrygiem. DmochSztuka 49. Teraz y PANA náraz odwáżámy, Ná nim serdecznie tey Korony śiły, A w Domu cále nic nie zostáwiámy, Iák by się prożne kąty zá nas biły, Czy w tym rozumu czy włádzy niemámy Czyli nas wrogi skryte omámiły, Ze kwiát Oyczyzny wypráwuiem ná raz Iák byśmy chćieli sámi zginąć záraz. JabłSWUprow D2. Na pokazanie miłości Oyczyzny, Panu którego całe życie kocham, niech będzie wrogow moich (choć złośliwa) ale przecie iuż nasycona zemsta, może z mego przykładu będą posłuśnieyszemi poddanemi dla ciebie, niech posiadane od nich bogactwa, urzędy, i sława wyrabia im szczęście... JezierGowórek 92.