Słownik XVII wieku

Słowniki:
SXVI, SWil, SW, SJP notują
SStp, Kn, T, L nie notują

Formy: lp M. n absurdum; D. n absurdum; C. m absurdowi; B. n absurdum; N. m albo n absurdem; ~ lm M. n absurda; D. n absurda; B. n absurda

Etymologia: <łac. absurdum, lm absurda>

Znaczenia:

»niedorzeczność, nonsens«: [Ojcowie Kościoła] będąc ulubionymi przyiaciołmi Bożymi/ bez wątpienia mieli Spiritum discretionis rozeznawać absurda od rzeczy istotney. MorochPar 202. Było w tym zwitku oprzechrczeniu się Krolewicza Jego Mści na Ruską wiarę y inych niemało absurda. ŻółkPocz 34. Ile do Absurdum iedenastego/ dwunastego/ y trzynastego: Mowiło sie ná przedźie dowodnie iuż y otym: że Duch S. Trzeći w porządku Boskich osob/ ile do bytnośći ich poczatkowey/ y názywa sie/ y iest. SmotApol 74. Zaczym ieśli to teraz w cerkwi za absurdum kładziesz, że się nie odprawują zapowiedzi, tedy musisz y koscioł Rzymski tymże absurdem pokryć, gdy onych nie zażywał. MohLit 175. Kościół Rzymski [...] takowemuż absurdowi [brakowi metryk ślubnych] podpadać musiał. MohLit 178. Powiem iakie z tąd absurda rostą. Gdy się prętko Synaczki zeni. OpalKSat 19. Aby tedy takowe na potym inconvenientia y absurda nie bywały, prohibitia na chłopy nasze promulgowana. SprawyCzerUl II, 403. Więc jakie w tym absurdum dalej idzie, przypatrzcie się WM. RespDuchCz II 233.