Słownik XVII wieku

Słowniki:
nie notują

Formy: lp M. adiektyw; B. uż. nżyw. adiektyw; N. adiektywem; ~ lm M. uż. nosob. adiektywa

Etymologia: <łac. adiectivum>

Znaczenia:

jęz. »przymiotnik«: Są inszé Adiektywá nie stosuiącé sie, których sie znaczęnia áni przyczynić áni umnieyszyć nie może, náp. niebieski. MalGram 80. Adiektyw tout następuiąc po superlatiwie, nie może mieć przed Sobą, pártykuły des [...]. MalGram 81. Tósz czynią [stoją na II-im miejscu] Adiectiwá pochodzącé od przymiotów żywiołowych, náp. le tems humide, czás mokry, l'eau tiede wodá letnia [...]. MalGram 178. Vczęstnictwo Ciérpiącé [...] iest prawdziwie ádiektiwem [...]. MalGram 196-197. Jeżeli sie záś męskié ádiektif nie kończy ná e, to z niego piérwéy trzebá uczynić niewieścié, á dopiero mu przydáć ment, náp. heureux, szczęśliwy, heureuse szczęśliwa, heureusement szczęśliwie [...]. MalGram 199. GENS [...] To Słowo Gens (ludzie osoby) w francuskim zawsze iest rodzaiu męskiego kiedy Adiektyw po nim następuie, ále kiedy się pierwey przednim kładzie adiektyw, to zawsze iest rodzaiu biáłogłowskiego. DanKolaDyk II, 84. A iezeli to imię istotne iest w większey liczbie w Francuskim to, w łacińskim zgadzaią adwerb iák adiektyw z tym substantywem, náprzykład: Rządcy mowcowie [...]. DanKolaDyk II, 106. HOMME [...] nigdy się w żadnym ięzyku nie mowi z artykułem, álbo adiektywem rodzaju białogłowskiego ná przykład nie mowi się człowiek zła, ále zła niewiasta. DanKolaDyk II, 126.