Słownik XVII wieku

Znaczenia:

1. »oburzać się, wyrzekać«:

Rekcja: na kogo, co

Gdy się już obiad kończył, przyszedł z kompanią swoją Krzywkowski porucznik, mając z sobą Dołnara, i zaraz Nowicki, szlachcic z partii Krzywkowskiego, zaczął na mnie aklamować, że szlachtę, to jest jego brata, więżę, a Kossowski [Kossakowski] podstarości odezwał się w te słowa: "Bo brat waścin złodziej". MatDiar I, 115. Dylewski [...] Inter alia na dysydentów i Żydów rehementissime aklamował. MatDiar I, 278. Smogorzewski, deputat wołkowski, nie pośpiał wsieść do karety, a gdy się książę marszałek odwrócił, zaczął aklamować na księcia. MatDiar I, 598.

2. »zwoływać«:

Rekcja: kogo

Lecz kiedy nieprzyjaciel rozumiał, że continuo na niego nacieram ordynowawszy mu polskie szwadrony w tył znacznie, umykać począł, na koniec na samego jm. pana wojewodę kijowskiego z buńczukiem swym uwijającego się aklamując rozsypane swe szwadrony z kilku chorągwiami natarłem (gdzie im. pan Siemianowski porucznik jm. pana podkanclerzego heroice stawał) i samemu ucieczkę wyperswadowałem za drugimi. RybZRelRzecz 150.

*AKLAMUJĄCY
im. przym. czyn.

Formy: lp M. ż aklamująca

Znaczenia:

»wyrażający oburzenie«: Akta zaś trybunalskie, w których ten jest powariowany kondyktowy dekret, są acta publica i każdemu są otwarte, a zatem te wariacje dokumentów są nam szkodliwe. Na te odpowiedam, iż najpierwej publiczna o tych dokumentach wszystkich ludzi wiadomość aklamująca na zawziętość księcia kanclerza, że nas tak niesprawiedliwie na honorze chciał uszkodzić, gdybyśmy temu byli nie zabiegali [...]. MatDiar I, 811.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]