Słownik XVII wieku

Słowniki:
T, L (XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1638

Formy: lp M. bączek; D. bączka; B. uż. nżyw. bączek; ~ lm B. uż. nosob. bączki

Znaczenia:

1.muz. »element prostego dętego instrumentu, który składa się z kilku połączonych drewnianych piszczałek różnej wielkości«: [...] sam [Merkury] pędził gromádę koz biegłych/ Jáko iáki pástuchá/ [...] przygrawáiąc sobie W multánki. [marg.] Dudki są, bączek máiące z kilką piszczeli, ktore multánkámi zową po polsku, dla tego, że w Multáńskiey ziemi nawięcey ich záżywáią. OvOtwWPrzem 39-40.

2.wojsk. »część strzelby (o kształcie obrączki, rurki) służąca do umocowania stempla, czyli pręta służącego do przybijania naboju, czyszczenia lufy«: Bączek, g. bączka. Röhrchen zum schafft am Lad-Stock. tuïau ataché au fût où la baguette entre. § sztępel w bączki wchodzi. T III 17.