Słownik XVII wieku

Słowniki:
Kn, T, L (XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1621-1643

Formy: lp M. barbarzyniec; D. barbarzyńca

Etymologia: <z łac. barbarus, -i>

Znaczenia:

1. »dla starożytnych Greków i Rzymian cudzoziemiec, obcokrajowiec (dla Greków człowiek nie będący Grekiem, dla Rzymian człowiek nie będący Rzymianinem lub Grekiem)«: Bárbárzyniéc/ cudzoziemiéc/ rożnego y grubego ięzyká. Barbarus [...] Lingua [et] natione barbarus […] Graeci gentes à sua diuersas barbaras vocabant, Romani similiter etiam ipsos Graecos. Kn 14.

2. »człowiek nieucywilizowany, dziki, surowy, okrutny; człowiek niewykształcony, niewychowany, ignorant, prostak«: Kiedy w chodzisz wmieszkanie nanogach gościnca, I błotnych drog prezentu nie noś barbarzynca. MikSil 241. BARBARZYNIEC, grubianin, znaczy okrutniká, nie ludzkiego, iako są narody ktore niemaią poloru. DanKolaDyk I, 170. Barbarzyniec, g. barbarzyńca. Barbar; grober ungesitteter Mensch. un barbare; home grossier; malmorigéné. T III 23.