Słownik XVII wieku

Słowniki:
SStp, SXVI, Kn, T, L (XVI-XVII), SWil, SW notują
SJP nie notują

Formy: bezok. bluć; ~ cz. ter. lp 1. os. bluję; 3. os. bluje; lm 3. os. blują; ~ im. wsp. blując

Znaczenia:

1. »zwracać przez usta zawartość żołądka, wymiotować«: Bluię/ vide Womitowáć. Kn 36. Ożrálcy/ Pijánicy/ opijáją (ożyráją) się/ [...] taczáją się/ [...] blują. KomDobrOrb 287-289. Pierwszy piiak iest mądry [...] Nálazł się też dwánásty, (ni bárełá) bluie, Ostátni iák furyat, ludzi nápástuie. CompMed 85.

2. »wyrzucać z ust np. flegmę, ślinę albo krew«:

Rekcja: co, czym

Węże [...] Ropą bluiąc/ srogimi błyskáły ięzyki. OvOtwWPrzem 163. [Euryt] winem/ y mozgiem/ y krwie káwálcámi Bluiąc/ pospolu wszystkim/ ráną/ y ustámi: Leżał. OvOtwWPrzem 481.

◼ Przenośnie: ◼ Sycylská Etná [...] okrutną swą gębą srogi płomień bluie. OvOtwWPrzem 196.

# Użycia metajęzykowe: # Verba in uię definentia [...] mutant uię in owałem; e. g. pilnowałem [...] à verbo pilnuię. Verba tamen bluię, czuię, pluię, szczuię, truię, żuię formant praeteritum in ułem: e. g. plułem. WojnaInst 83-84