Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: BREKLA, BRYKLA

Słowniki:
T (brykła), L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1678

Formy: lp M. brekla // brykla; B. breklę; Ms. brekli; ~ lm N. breklami

Etymologia: <niem. Prickel, Pröckel>

Znaczenia:

»listewka stalowa albo fiszbinowa w gorsecie«: Iedneiesmy potrzebney rzeczy zápomnieli/ Rzekną [damy]/ żeśmy/ o Brekli/ cále nie wiedzieli: Breklá [marg.] Iest to kiy/ co go z przodu/ pod kabat wsuwáią/ Ale źle: Niech go raczey/ ná grzbiet obracaią. ŁączZwier E2. Patrząc gdy panna breklę do wysmukłej szyje Gdzieś niżej pępka wtyka: Anoż tęcz pije Dwiema końcami. PotFraszBrück I 490. Wstroiach mody wymysláły. Mántolety z Węgierkami, Y Házuczki z Korszetámi [...] Podkładáiąc ie breklámi, Sciskáiąc się iák prásami [...] Wszystko zgniło [po śmierci, w grobie]. CompMed 708-709. Bryklá, la busc. KulUszDyk 10.