.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
◆
Związki frazeologiczne:
◆
wyrzucić kogo lub co na bruk »wyrzucić kogo lub co z domu«:
CARREAU [...] POSADZKA się też mowi o Bruku, y o ziemi za domem ná ulicy, iáko: wyrzucić ruchomości ná bruk, wyrzucić ie z domu [...] Wyrzucił go ná bruk ná dwor. DanKolaDyk I, 260.
◆
utracić co na burku »stracić co na hulankach«:
Mowią potym o nim [młodym szlachcicu, prowadzącym hulaszczy tryb życia]: miał się kiedyś dobrze/ utrácił wszytko ná burku. BirkEgz 30.
◆
krzesać po bruku (
sz. zm.) »urządzać nocne awantury uliczne, zwłaszcza po pijanemu«:
Krzeszę po bruku/ [...] Lithostrota feriens scintillare facio [...] per plate as vmbraticam pugnam cieo. Kn 325.
Po nocy się Pan młody włoczył, choć nie krzesał po bruku, choć háłásow nie czynił, pod wártę go bráno. MłodzKaz III, 391.
Ktoby w nocy po zawiedzioney straży po bruku krzesał, y na dobrowolney drodze nie spokoynym był, taki palcatami po szeręgach karany być ma. ArtWoj 50.
◆
co na bruku stracić »stracić co na hulankach«:
Márnotrawnisiu, nie pleć ládáczego, lepiey wyznay, żeś to ná bruku ztracił. MłodzKaz I, 48.
◆
na bruku mieszkać,
na burku mieszkać »często zmieniać miejsce pobytu, nie mieć stałego miejsca zamieszkania«:
Poczołem sobie mierzić tę służbę [u pana Albrychta, polegającą na towarzyszeniu mu w licznych podróżach] i zkosztu Wielkiego ktory własnie na bruku mieszkając, być musi, i z pracy, a barziey z niewdzięczności. MasDiar 134.
Izaż nie to jest dzisia u nas Szláchcic niestetyż w Polscze, ktoremu wszystko wolno, zábić, rozbić, nájecháć, gwałtem pánienkę wziąć, ná burku mieszkáć y Oyczyznę utrácić. GdacPan 119.
◆
na burku co dostawać »zdobywać, dostawać co na hulankach lub może rozbojach«:
Szlachectwo utracáją [polscy szlachcice]/ ktorego Przodkowie ich nie ná burku/ ále ná rzeczách Rycerskich/ nie zá pieniądze/ ále száblą dostawáli. GdacPan 119.
◆
siedzieć na bruku »spędzać czas bezczynnie, nie mając co robić, marnować czas«:
Czekałbym y posła, ale go nie tylko nie obiecowano ale ani o nim słyszano, a Krol tesz na łowy odiachał. Siedziec mnie tedy na bruku ni przecz ni zacziako indignum było sąm WMć uwasz Mianowicie ze sieKrol nie chciał wtym asz za przyiazdem Posła resolwować. OpalKListy 184.
◆
się włóczyć po bruku »włóczyć się, wałęsać się, zwłaszcza nocą«:
Noc niech będzie nocą, czás odpoczynku odpoczynkiem; bo iák się Pánowie młodzi włoczyć po bruku będziecie, sukienki ztrácicie, obedrą was. MłodzKaz III, 391.