Słownik XVII wieku

Słowniki:
Kn, T, L (XVI-XVII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1621-1643

Formy: bezok. brukać; ~ cz. ter. lp 1. os. brukam; 3. os. brucze; lm 3. os. bruczą

Znaczenia:

1. »czynić brudnym, brudzić, walać, plamić«: Brukam/ vide Brudzę. Kn 47. Brudzę/ brukam/ smolę/ Inficio, [...] Sordido. Kn 47. Jeden tylko wychodek był [...] Panna służbista [...] Mając wygotowane w swym możdzeru kule, Nie chce brukać i dźwignie z spodnicą koszule. PotFraszBrück II 362. Brukam, v. m. F. Bruknę, vid. Brudzę. T III 80.

2.przen. »czynić nieczystym, kalać«:

Rekcja: kogo co

Więć, żeby Chrześciánin, tego uszedł sidłá [grzechu], Niech na krzcie przyiętego, wáruie bielidłá, Kędy: bo wszytkich ludzi, grzech Adámow brucze? PotPocz 174. Od lat wielu moda do nas wpadła, Ze Damy nowe máią abecadła, Ktorych ieźli się od dzieciństwa uczą, Wstyd przyzwoity z swoią szkodą bruczą [damy, które używają brzydkich słów]. DrużZbiór 465.