Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: *BUKSOLA, *BUSOLA, BUSULA, BRUKSOLA

Słowniki:
T, L (bez cyt.), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1624-1639

Formy: lp M. busula // bruksola; N. busolą // buksolą

Etymologia: <fr. boussole, z wł.>

Znaczenia:

»przyrząd służący do określania kierunków i wielkości kątów na powierzchni ziemi, w kształcie okrągłego pudełka z wbudowaną igłą magnesową, wskazującą swym położeniem strony świata«: Ta busula służy do mierzenia podkopów. AquaPrax 186. I dobrze, żeby nagotowano batę i czołn z ich pojazdami, żaglami [...] z obronami, busolą. AquaPrax 206. Dobywszy Ewander kompasu słonecznego [...] otworzywszy puszkę, która buksolą żeglarze nazywają, i zgadzać począł igły magnesowej końce ku polom niebieskim. LubSArtPol 225. Bruksola. ein See=Kompass. boussole. T III 80.