2.przen. »przekraczać, nakazy, ograniczenia, buntować się, odmawiać posłuszeństwa, swawolić, hulać; stawiać się komu zuchwale, sprzeciwiać się, odpowiadać komu«: Rekcja: komu, przeciw komu, w czym, przed kim, bez rekcji
Jetzt könnet jhr schnarchen vnd pochen. Aber habt jhr auch also geschnarchet/ als mans euch geliehen hat. Teraz umiecie brykáć y fukáć. Izáliście też ták brykáli/ kiedy wam pożyczano. VolcDial 92 v.
Ktoby sie ważył w domach szlacheckich, albo młynach, mimo pozwolenie [...] od pułkownika [...] stanąć, lub tam cokolwiek wziąść albo brykać, jeżeli towarzysz gardłem ma by c karany. DembPrzew 77.
Brykam/ vide Odwarkam/ Odwierzgam. Kn 48.
Ciáło szátą iest dusze, ieśli brykáć będzie? Niechay go káżdy pod się, włożywszy przysiędzie. Ciáło iest koniem dusze, chcieli być wyniosłem? Kárk podnosić do gory? przerobić go osłem. PotPocz 168.
Iowiszowi sámemu brykáć więc niiáko Przed nią [Junoną] bywa/ będąc mu nie tylko Boginią/ y Małżonką nawyższą. TwarSPas 117.
Wschod uiezdzony laty młodzienskiemi Wyłamuiąc się na starość mu [Pompejuszowi] bryka. ChrośAm 1, X.
Dziękuię że mnie raczysz tu dotykac Co wdobrym bycie, mogł bym Panie brykac. ChrośJóz1745 G.
CZy ná toż cię Pogonio! Xiążęce obroki Wypásły, żebyś hardzie przeciw Panu brykał. DrużZbiór 485.
Brykam, v. m. F. bryknę. pochen, schnarchen, trotzen. tempêter; brusquer; étre brusque; faire quelche brusquerie. § co ten żołnierz bryka, iakby wszystkich chciał pozrzeć. T III 81.