Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: *BUCIĆ SIĘ, BUCZYĆ SIĘ

Słowniki:
SStp (bucić się), SXVI (bucić się, buczyć się), Kn (bucić się), T (bucić się), L (bucić się; XVI-XVII), SWil (bucić się), SW (bucić się, buczyć się), SJP (buczyć się) notują

Formy: bezok. buczyć się; ~ cz. ter. lp 1. os. bucę się; 2. os. bucisz się; 3. os. buci się; lm 3. os. bucą się

Znaczenia:

»unosić się butą, pychą, pysznić się, nadymać się«:

Rekcja: z czego

Bucę śię/ vide Kokoszę śię/ Pysznię śię. Kn 51. [...] Lecz że miedzy nimi [chrześcijanami] więcey słownych y málowánych/ á niżeli prawdźiwych y rzeczywistych Krześćian/ ztąd to wybaczyć możemy/ iż śię niektorzy tylko z wiáry bucą/ á dobrymi jey uczynkámi nie pokázują [...]. GdacPan 106. [...] Słyszę/ że śię bućisz/ jákobyś też w kunszćie málárskim miał bydź biegły; ále ó [!] nieboraczku/ kiedyby tylko moi Uczniowie mieli z tobą o málárstwie dyszkurowáć: podobnobyś pisczele stuliwszy odpowiedźieć im nie umiał! GdacPrzyd 10. Ba i piękniey drugiemu było odárto w-duchowney sukni chodźić, sancta nuditate vestitu, niżeli potym świetcko się buczyć. MłodzKaz IV, 103. *Bucę śię, pysznię śię. stoltziren/ sich brüsten/ prahlen. se quarrer; s'enfler d'orgueil. § bući śię z tego. T III 86. *Bucę śię, pysznię śię. stoltziren/ sich brüsten/ prahlen. se quarrer; s'enfler d'orgueil. § bući śię z tego. T III 86.

# Użycia metajęzykowe: # Vocabula Polonica obsoleta, barbara, et inusitata [...] Bucę się Budkarz Butá Bydlęce adv. WojnaInst 148