Słownik XVII wieku

Znaczenia:

mit. nazwa własna »rzymska bogini urodzajów«: Ná spolnych się bieśiádách Szláchtá bánkietuie/ Dziś tego ten/ á on go názáiutrz częstuie. Ceres/ Bachus/ y Wenus ręce sobie dáły/ Aby wszystkie trzy wszędzie pospołu bywáły. MorszHRoz D3v. Wolno w żárty/ y w kárty: á przy dobrym zdrowiu/ Niech y syta Ceres ma wszystko pogotowiu. MorszHRoz Dv. Gdy Ceres łákomie piłá, chłopiec domowy począł się z niey náśmiewáć; zá co go ona obrociła w robaká. OvOtwWPrzem 201. Ceres, mátká Prozerpiny [...] szukáiąc corki swey po wszystkim świecie, przyszłá potym do cháłupy, báby niektorey, y gorącem utrapiona żądałá od niey wody. OvOtwWPrzem 201. Nagrodę [...] Ceres [...] dać miała Tym, których robić ochotnie widziała. Dziewkom rekoma swemi na ich włosy Wieńce gotując - kładzie plenne kłosy, A zaś parobkom dziewki naznaczała, Które w małżeństwo dać im obiecała. BorzNaw 72. Iuz zyzna Ceres wstała, co w kłosiane wience Sama się y robocze zwykła stroic Zence Załozywszy Stodoły, postawiwszy brogi Zeby miał co pasc zimny Zwierz on Koziorogi Dała mieysce na ziemi bogatey Pomonie Ktora okrywszy grony doyzrałemi skronie Iesien z sobą prowadzi. PotWoj 69.