Słownik XVII wieku

Słowniki:
T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656-1688

Formy: lp M. charakternik; C. charakternikowi; B. uż. żyw. charakternika

Znaczenia:

1. »ten, kto uprawia czary, magię, czarnoksiężnik, czarownik; ten, kto pisze używając tajemnych znaków«: [...] tameczni zas Incole kozdy Strzeleć, kozdy Zołnierz a do tego y charakternik. PasPam 76v. [...] Krzyknie ten y ow, a iák poszedł dáli Do Woyska ten głos wszyscy zawołali Iusz widzim Mniszy, ze nie swoią mocą Ale diabelską walczycie pomocą. [Marg.] Szwedzi wywoływaią ze im Zakonnicy przed tym charakternika o Siedmiu diabłach zabili. OblJasGór 93v. Charakternik. 1) Zaubrer/ der mit Zeichen schreibet [...] 1) magicien, charmeur qui se sert de caractères [...] § 1) każdy charakternik oszust [...]. T III 108. Stawił się w słowie uczony nasz charakternik, i opowiedziawszy mi, iakie miał zalecenie od mego plenipotenta do kwerendowania, dobył z zapazuchy trzech extraktow, o ktorych mnie upewnił, iż są prawdziwie skarbem znalezionym, że służyć będą peremptorie do repliki, i że zapewne przyniosą mi wygraną. KrasicPrzypadki 81.

2. »człowiek silny psychicznie, odporny, twardy, nieczuły«: Charakternik [...] 2) der sich fest machen kan [...] 2) celui qui est dur; qui a un charme; qui se rend invulnerable; qui se fée [...] 2) nie wierz, żeby kula i pałasz charakternikowi szkodźić nie miały. T III 108.