Etymologia: <tur. hoǯa 'duchowny lub uczony wykształcony w medresie; nauczyciel, mistrz; lekarz'>
Znaczenia:
relig.»w Imperium Osmańskim: nauczyciel, duchowny muzułmański; tytuł grzecznościowy, nadawany ze względu na wiek, uczoność lub stan duchowny«: W arabskiéj ziemi widziałem jednego chodzię, co w jedném miasteczku dzieci uczył i szkołę trzymał.SaadiOtwSGul200. Ná ktorego [sułtana Osmana] 18. dniá Máiá/ zbuntowawszy się Szpágiowie/ nászli ná kramy [...] potym do száráiu gdźie Chodźiá przebywał/ to iest do Ochmistrzá álbo stárszego Cesárskiego nászli [...].BuntCaraAv. Nákoniec począłeś rzewno płákáć iáko dziecię/ y mowić: Nicem nie winien; Chodzia y Dyláwer Bászá w tym winien: oni mnie do wszytkiego tego przywodzili/ o co wy teraz mnie winuiecie.BirkOboz38. W której się co z grubszego wyprawiwszy szkole, do godności wszelakich otwarte im pole - stąd [ze sturczonych jeńców] chodzie, literaci, czausze i bedzy, wezyrowie i wielcy rostą beglerbedzy.TwarSLegK214. Stoi Osman: iak Zuraw z wyciągnioną szyią Ku gorze: niepewną się pusząc Viktoryą Nie kaze swoim Chodzdziom, poprzestac Pacierzy Aze będzie w Lisowskiem szancu na Wieczerzy [...].PotWoj162. Hodźia. náuczyciel, doktor.GośPos353. Mistrz ich iest Hodzia, ćwiczący ich w milczeniu, cerpliwości [!], posłuszeństwie, a primariò w Zákonie Machometowym, w pisaniu, czytaniu, w ięzyku Arábskim, Perskim.ChmielAteny II482-483.