Słownik XVII wieku

Znaczenia:

1. »ciernisty krzew lub nieduże drzewo z rodziny różowatych, Crataegus; zarośla z takich krzewów«: A pod ten czas nad miastem, nie wierząc czeladzi, pasterze w noc podparci ostruganym głogiem rozpuścili stada swe przestronym odłogiem, psy na smyczy w obrożach dzierżąc jedną dłonią, żeby mieli na wilka gotową pogonią. MiasKZbiór 44. Kwiecia z Głogu/ Podeźrału/ po pół garści: korzenia Celidoniej/ albo Jaskolczego ziela/ dwa łoty. SyrZiel 276. Głog/ krzew/ chrościná. Oxyacantha, [...] Oxyacanthos [...] Spina alba [...] Spina nuptijs celebrata [...] Spina dicta appendix [...] Spina acuta. Kn 192. Iest tu ciernia siła/ są roze leśne/ są kolące głogi/ Agresty/ Wiosna y oset rozwiła. TwarSDaf 62. A wszystko tam było gęstemi chrostami iechać Głog, leszczyna, Gruszczyna Ciernie a Niedrogą przestroną ale Scieszkami. PasPam 177. Kiedy iuż iuż, Abráhám ná Ofiárę Bogu, Miał rznąć Syná? pokaże Báran mu się w głogu, Vwikłány zá rogi, z kąd prosto do palu [...] Prosto idzie ná ogień, miásto Izááká. PotPocz 96. Głog krzew. (oxyacantha) Weissdorn, Hagedorn. oxiacantha; buisson ardent; aubepine, épine blanche; noble épine. T III 381.

2. »krzew ozdobny, dereń, Cornus«: Głóg drzéwo/ Cornus femina [...] Sanguineus frutex [...]. vide Swidwá. Kn 192. głog drzewo. (cornus femina) Cornel-Baum, Körner-Baum. cornoüiller femelle. T III 382.

3. »dzika róża«: głog, roża polna. (cynosbatos) Hunds-Rosen. rose de chien. T III 382.

4. »berberys«: Języka zawrzedziałość leczy/ wziąć ziela Rzepikowego pułtory garści/ jagód suchych/ drzewnego głogu/ które Łacinnicy Berberys zowią. SyrZiel 277.