1. »obchodzić się z kimś czymś, zajmować się kimś czymś; gospodarzyć, rządzić się«: Rekcja: z czym; czym; na czym
Szczęśliwy, kto się na swym szpłachciku gnaruje, Trzykroć szczęśliwy, kto się trochą kontentuje, Ten w szczupłym swym obejściu, choć w kopę ubogi, I psu, jako więc mówią, nie pokaże drogi, Nadzieja go niepewnej łaski nie uwodzi Ani, nieszczęsny, lat swych marnie nie zawodzi. NaborWierWir I 141.
Gnaruię się/ v. Rządzę się [...]. SzyrDict 70.
Iáko się gnárować z rolámi. HaurEk 4 marg.
Iáko się gnárować z Winnicą. HaurEk 17.
ARendarz, tákim się ma przy skromności, trzyzwości, y vmieiętności Gospodárskim gnarowáć przemysłem, áby wprzod swoie wybrał iściżnę decem pro Cento ratione koło Gospodárstvvá podiętey pracy y stáránia [...]. HaurEk 80.
Oto, który wróblika na dachu sadzasz, a pod stropami budynków gnieździć się jaskółce pozwoliłeś, i mnieś też, Panie, udzielił kawałek ziemie, którym bym się gnarował. KochPsalTur 558.
Gnaruię się [...] 2) mit etwas umgehen; etwas abwarten. 3) mit einem umgehen [...] 2) manier; faire profession, s'ocuper, se méler de qu. ch; vaquer à qu. ch. 3) converser avec qu; traiter, pratiquer qu. [...] 2) wie iako się z czym gnarować i obchodzić. *3) z każdym się grzecznie gnaruie i obchodzi) [...]. T III 389-390.