Słownik XVII wieku

Znaczenia:

1.ekspr. »żeński narząd płciowy«: Kuś umarł, kpy w sieroctwie. A cóż będą czynić I któregoż o tę śmierć z bogów będą winić? Parki nielutościwe, okrutne boginie, Czy nie wiecie, że z kusiem oraz i świat ginie? MorszAUtwKuk 313. Płaczą dziewczęta, panny, mężatki i wdowy, Płacze wszytka spodnia płeć, wszytkie białogłowy, Płacze panna służbista i kucharka kusia, Płacze Marysia, Dosia, Reginka, Jagusia, Płacze jurna Hiszpanka, co sobie kiep goli, I Francuzka, co pewnie kusia niż chleb woli, Płacze Włoszka, u której miewał dwie piwnice, I Angielka, do której nie trzeba zwodnice, Płacze leniwa w łóżku Polka i co taje Z lubości Niemka, jak jej dotknie męskie jaje, Płacze Żydówka, co go bez kapturka znała, I Ruska, co go sobie czarami jednała, I jebliwa Litewka roztarchana bieży I łamiąc ręce krzyczy: „Tu korol kuś leży!” MorszAUtwKuk 315. Postrzegszy wstrząśnionego już u panny czubu, Jeden miasto kobierca i bliskiego ślubu Ubrał się w rewerendę; tak go kiep ustraszył, Że zostawszy kapłanem w skok się uwałaszył. PotFrasz4Kuk I 353. Justynijan, że kto był zacny; że bogaty, Galenus dawał ludziom — mówiono przed laty. Tamten pisał statuty, ten choroby goił; A w Polszczę to dzisia kiep oboje zaswoił: Za nim idą urzędy, temu do honoru Łacny przystęp, kto z Niemką żeni się u dworu. Ze kpem chleb chodzi u nas i Polakom trzeba Nie przez żelazo, ale przez kiep szukać chleba. O, jako wiele takich: żeby w chlebie pyzał, Nie tylko by się żenił, ale by kiep lizał. Na diabłaż ich już całym okrętem nie wożą; Mógłbym też i ja, jeśli kpi nam kpów nie zdrożą, Choć nie szwagrem, nie zięciem, nie stryjem, nie wujem, Byle być faworytem, jako inszy, chujem, Kiedym Marsem, co zwykło Polaków ozdabiać, Nie mógł wskórać, przyjdzie się Pryjapem dorabiać. PotFrasz2Kuk II 348. Kiep. g. kpa, vulg. 1) heßliches Wort die weiblichen Geburts-Glieder auszudrücken. [...] 2) mot fort vilain pour exprimer les parties honteuses de la femme. T III 550.

2.ekspr. »człowiek do niczego, głupiec, dureń«: Rozumiałęm że wszyscy Rawianinie dobrzy pacholcy. Ale tez widzę są kpi. PasPam 92. Proszę bez urazy: Kto był raz kpem młodzieńcem, małżonkiem dwa razy. PotFrasz1Kuk II 37. Justynijan, że kto był zacny; że bogaty, Galenus dawał ludziom — mówiono przed laty. Tamten pisał statuty, ten choroby goił; A w Polszczę to dzisia kiep oboje zaswoił: Za nim idą urzędy, temu do honoru Łacny przystęp, kto z Niemką żeni się u dworu. Ze kpem chleb chodzi u nas i Polakom trzeba Nie przez żelazo, ale przez kiep szukać chleba. O, jako wiele takich: żeby w chlebie pyzał, Nie tylko by się żenił, ale by kiep lizał. Na diabłaż ich już całym okrętem nie wożą; Mógłbym też i ja, jeśli kpi nam kpów nie zdrożą, Choć nie szwagrem, nie zięciem, nie stryjem, nie wujem, Byle być faworytem, jako inszy, chujem, Kiedym Marsem, co zwykło Polaków ozdabiać, Nie mógł wskórać, przyjdzie się Pryjapem dorabiać. PotFrasz2Kuk II 348. Kiep. g. kpa, vulg. [...] 2) Bärenhäuter, Hundsfott das größte Schimpfwort. [...] 2) coquin; bougre; le plus injurieux de tous les termes. T III 550.