Słownik XVII wieku

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1645

Formy: lp M. komplement; D. komplementu; B. uż. nżyw. komplement; N. komplementem; ~ lm D. komplementów; N. komplementami; Ms. komplementach

Etymologia: <fr. compliment>

Znaczenia:

1. »zaloty, konkury«: Lanckoronski trochę się w[y]gadał przed Chorązym naszym o tych affektach ale y on poufale niewiedział choc tam zęmną bywał komplement tylko widząc ztego brał miarę y podobienstwo. PasPam 73v. Temu dawszy pokoy [...] wracąm się do owego z wdową komplementu. PasPam 222v.

2.w lm »miłe grzeczne słowa, uprzejmość, pochlebstwo«: [...] ná kturą przemowę Biskup Doranze imieniem Xiężny odpowiedźiał po Łácinie/ nie mniey rozsądnie y wymownie. Po ktorey Aktia się kończyłá nowymi Ceremoniámi/ ábo ráczey complementámi/ Bo ich Xiężná prowádźiłá áż w poyśrzodek sale/ y tám zostáwiłá wszytkę ássistentią in suspenso; Rádośći (pátrząc ná dowody mágnificentiey ták walecznego Krolá) smutku záś; z stráty świątobliwych przymiotow/ cnot wysokich/ y pięknośći nieporownáney tey Xiężny. WjazdPar b3-b3v. Togo nieraz przy iego [Lubomirskiego] Ludzkości iak to zwykło bywac w komplementach od Zołnierzow Doboszuiących takie potykały słowa: Tobie zacny Panie trzeba unas bydz krolem Polskim. PasPam 190v. Gdy mu wszyscy winszowali i ja imieniem w. ks. m. dobrodzieja ten honor uczynił jmci, aby eundem affectum miał do w. ks. m. jako antecessor jego; bardzo wdzięcznie przyjął ten komplement. SarPam 204.