▲ Ustabilizowane połączenia wyrazowe: ▲ bólu kogoś nabawić: [...] ráná, choć máła, ták wielkiego bolu Chironá nábáwiła, że sobie życzył śmierci, y od niey vmárł dniá dziewiątego. OvOtwWPrzem 89. ▲ wstydu kogoś nabawić: Lub to w maszkarze, lub się jawnie stawi, [kloc] Przecie was [panny] wstydu jakiegoś nabawi. Lepiey było iść leda za chłopinę W te mięsopusty, niż włóczyc szczepinę. WychWieś 29. [...] postępek cały Córki mojej Wenery z Marsem tak wystawił, Że ją nowego wstydu u wszytkich nabawił [mowa Jowisza po śmierci Waleriana Otwinowskiego]. MorszAUtwKuk 129. ▲ nabawić kogoś strachem, nabawić kogoś strachu (sz. zm.): Ziemia przez wiatry od gruntu się wzruszy I miasta swoim trzęsieniem pokruszy, Wzburzy się morze niecierpliwe łodzi I częste strachu nabawią powodzi. MorszAUtwKuk 156. [...] Nowina przyszła, ze Duńczyk Holsacyą splondrowawszy, Szweda pobił na Morzu cztery mu Harmatne wziowszy Okręty. Co uważaiąc Król, żeby się ieszcze kiedy nie poprawił, y nas znowu strachem nie nabawił, kazał iść znowu do Pomorza Czarneckiemu, y Wojewodzie Podlaskiemu z Woyskiem [...]. HistBun 48. ▲ nabawić kogoś żalu: Nábáwił mię frásunku/ żalu/ kłopotu. Er hat mir einen grossen Kummer/ Leid/ Händel angerichtet. DobrGram 455. ▲ boleścią kogoś nabawić: [Śmierć] Sama przed Czasem y Zebrała y Skosiła y Strawieła: Zaczym Nas wszystkich Zalem i Bolescią Nabawieła [...]. HerbOr 582. ▲ boleści kogoś nabawić: [...] ná ten czás śmierć przypádnie niespodziewánie/ y pomiesza wszytkie zamysły chciwego człowieká boleści/ boiaźni/ y męki wiekuistey nábáwiwszy go [...]. StarKaz 409-410.