Słownik XVII wieku

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656-1688

Formy: lp M. namieśnik; D. namieśnika; N. namieśnikiem

Znaczenia:

1. »sprawujący władzę w czyim imieniu, zastępca, pełnomocnik; zastępca porucznika w jeździe polskiego autoramentu«: Wszystka kompania verius dicam pouciekała Tylko przy Chorągwi sześć towarzystwa aNamiesnik zostawszy poszli przecię znami y włoczyli się tak przy Woysku. PasPam 53. Bo mię by mogli od wodzić od tey Imprezy gdy bym się był przyznał a osobliwie Cioteczny moy Trzemeski Stanisław ktory tam był Namiesnikiem. PasPam 123. I w tym na ostatek Boskiego NaMiesnika Piotra S. nienasladuiesz ze on tylko iedną mia[ł] pocciwą y pobozną Swoię własną Zonę. A ty Cudzych zon Opatruiesz Tysiąc. PasPam 196v.

▲ Ustabilizowane połączenia wyrazowe: ▲ namiestnik burmistrzowy, burmistrzów namiestnik:

2. »ten, który idzie w czyje ślady, naśladowca«: O Xieze kurzeiu gdy bym iabył Męrzęm tam tey Zony a wiedział o takich Amicycyach Iako y tamten Nieborak dowiedział się Znalazł by ia nacię Sposobu że bym z Ciebie uczynił Prawdziwego kapłona y Potrafił wto że bys był Namiesnikiem Mądrego Orygenessa co się to z cudzemi delektuiesz drobiaszczkami. PasPam 193.

Związki nieprzyporządkowane do znaczeń:

◆ Związki frazeologiczne: ◆ namiestnik boży: