Słownik XVII wieku

Znaczenia:

»nadzieja«: ZAcney Korony Polskiey Rycerstwo támto/ Naiásniey: M. K. poczuwáiąc sie w powinney miłości/ ktorą powinni oyczyznie swoiey/ y W. K. M. Pánu swe[m]u M. obawiáiąc sie áby zá tym wyszciem ich z korony w obce kraie ná służbę Cárá Dimitrá wászá K. M. y Rzeczp. zá rebelles y swowolnych rozumieć nie raczyli/ posły swoie z oświadczeniem sie wiernego y życzliwego poddánstwá swego/ do W. M. posłáli: tey otuchy będąc/ iż W. M. zrozumiawszy intentie ich/ nietylko ábyś W. K. M. miał o nich opácznie iáko rádźić/ á zátym w tym przedśięwzięćiu ich do słáwy/ ná ktorą dosyć krwáwie zárobili/ wieśdź/ y do za sług ich przeszkodą bydź/ ále owszem pátrząc ná ták życzliwe chęci ich przeciwko W. k. m. y oyczyznie/ im tym więcey do tego miłościwą radą swą/ co oni zá osobliwą pobudkę do sławy y cnot rozumieli/ miałes być pomocny. BielDiar C [D]. Pełen nadzieje, pełen tej otuchy, że cię zagnawszy do pustynie głuchéj, zatoczy skrzydła po Hyrkańskie Morze, gdzie rane Persom wynikają zorze. MiasKZbiór 231. Otuchy dodáię/ vide Nadziéię czynię. Kn 651. Iuz koronie Francuskiey y konkurrentowi do skonałą y Nie odmięnną przez Gazety czyni otuchę. PasPam 228.