Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: SZNUR, SZNOR, ŚNUR

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656-1688

Formy: lp B. uż. nżyw. sznur; Ms. śnurze; ~ lm B. uż. nosob. sznury; N. sznorami

Etymologia: <niem. Schnur>

Znaczenia:

»powróz, postronek«: Tę trawę rwą Osękami zelaznemi puszczaiąc się na dno [morza] na długim Snurze a tak wyciągaią tę trawę. PasPam 65v. Co nas przyniesie wał do Bulwarku to znowu nas impet wody odrzuci na morze. Znowu inszy wał przybiie, znowu odrzuci [...] az ci przecię uchwycili Sznur. PasPam 67. Z miasta ludzie biegną z Sznorami co zwyczaynie ciskaią toniącym wołaią nanas kiwaią rękami niesłyszemi nic coteznasi wołaią oni niesłyszą. Bo kiedy morze igra to taki hut uczyni się iako zdział bił. PasPam 67. Kto przecie Smiały podiezdzaią z barkami ratuią sznury toniącym rzucaią że by się ich chwytać. PasPam 69.