Słownik XVII wieku

Znaczenia:

»zabić kogoś przez obrzucenie go kamieniami«: [...] zá namową páná Srzedzinskiego chciał był Woiewodá zamek poddáć/ máło go moskwá nieukámionowáłá zá to: á páná Srzedzinskiego więtszą strażą opátrzono. BielDiar Biijjv. Iákoż gdy niektorego czásu/ zástáli człowieká iednego drwá zbieráiącego dniá siodmego/ ábo w Sábbát: rádził się Moyżesz y Aaron Páná coby z nim miał czynic. Roskazał Pan Bog wywieść go zá oboz/ y tám vkámionowáć. To práwo Boże o święceniu Sábbátu. Exod. 20. Num. 35. CzyżAlf 29. Ktorego Zydowie, zgrzytájąc nan zębámi, ukamienowali. BG Dz 130. 5. A gdy śię wzburzyli y Pogánie y Zydźi z Kśiążęty swojimi/ áby je zelżyli y ukámionowáli: 6. Zrozumiawszy to, ućiekli do miast Lykáońskich/ do Lystry y do Derby y do okolicżney krájiny. BG Dz 141.

UKAMIENOWANY
im. przym. bier.

Warianty fonetyczne: UKAMIENOWANY, UKAMIONOWANY || UKAMIONOWAN

Formy: odmiana złożona lp M. m ukamionowany // ukamienowany; ~ odmiana niezłożona lp M. m ukamionowan

Znaczenia:

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicjiOn zá ich wielką prośbą dał się vbłagáć/ odstąpił od oblężenia: ále był potym dla tego od Wolskich vkámionowan. BudnyBPow 155. 15. Bluźnierca má być ukámionowany. BG Kpł 24. 28. Iesliby też czyj woł ubodł mężá álbo niewiástę/ á umárliby/ koniecznie ukámionowány będźie on woł/ á nie będą jeść mięsá jego: á PAN wołu onego nie będźie winien. BG Wj 77. [Apostoł Barnaba] Zył po smierci Chrystusowey Roku 62. od żydow ukamienowany, pochowanyw Salaminie, alias Konstancyi mieście Cypru Insuły, obiawiony za Zenona Cesarza 385. albo 490. wraz z Ewangelią S, Mateusza na piersiach mu leżącą. ChmielAteny III 129.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]