Słownik XVII wieku

Znaczenia:

»sunąć wolno, z trudem; posuwać się«: Drugi sposob iest/ kiedy materya samá będąc sposobna do gorzenia/ wlecże się y bieży iakoby zá ogniem: iáko owo bywa w lámpie/w ktorą oliwy naleią/ knot iest ná samym końcu/ á oliwá daleko od niego/ á przećię wszytká oná oliwá wypłynie potrosze/ do onego knotá goráiącego. SykstCiepl 115. Niesiono na Noszach Chorego Towarzysza [...] widząc że mu trzeba było wlec się na nocleg za Chorągwią milę czy więcey prosiłęm go na nocleg do Swoiey gospody. PasPam 78v. Dałęm im Ordynans ze by przeszedszy na tamtę stronę Białogrodu wlekli się powoley poko ia ich nie nagonię. PasPam 153. Nikomu jednak, tylko sam sobie, tym szkodzi, Póki ziaje; lecz kiedy do ziajania smrodzi, Wielka nam niewygoda, bo się wszędzie za niem Wleką bździny, chociaż już i od stołu wstaniem. PotFrasz3Kuk II 532. Po odprawieniu godow małżeńskich króla Kazimierza z Maryją Ludowiką zaraz tamże, z rady panów senatorów naznaczony sejm ekstraordynaryjny w Warszawie na schyłku roku przeszłego, który się potem aż do miesiąca marca tego roku wlókł. JemPam 68. I nie pierwej się wydrę z tak gorącej łaźni, Aż i palca nie widać; gdzie w srogiej bojaźni Wleczemy się ornacką w srogim strachu, żeby Szyj, rąk, nóg nie połomać, przez dzikie werteby. PotMorKuk III 293. Dość długo się tak straszna processya wlekła, Niż z gránic Polskich wyszła; więc iákoby piekła Uchylił, gdy w Moskiewskie iuż wkroczyła niwy Ogniem, mieczem, woiuią wszystko, y gniew msciwy Krwią prostą chłopstwa gaszą, czyli barźiey zarzą; GośPos 9. Wlekła się ta przez długi czas kombinacja bez żadnego skutku, tak dalece, że już utraciliśmy nadzieją dojścia onej, a wtem Sapieha, podkanclerzy lit., zięć księcia kanclerza lit., począł się dworowi oświadczać, że ma nieukontentowania swoje do księcia kanclerza, teścia swego, co było nieprawdą. MatDiar 734.

WLEKĄCY SIĘ
im. przym. czyn.

Formy: lp D. m wlekącego się

Znaczenia:

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicjiStrój jego, taki miał na sobie: z materii złotej sukienka na spodzie do ziemi, na wierzchu z tejże materiej toga na kształt płaszcza biskupiego, aż po ziemi się wlekącego, na wierzchu na kształt płaszczyka do pasa, około gronostajowy kołnierz z ogonkami wisi... BillTDiar 166.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]