Słownik XVII wieku

Znaczenia:

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicjiEtna śnieżysta, choć ustawnie gore, Hekla, choć ognie womituje spore, Tyle zapału w wnętrznościach nie mają, Jak go me piersi w sobie ukrywają; I kanikuła, zda się, że świat chłodzi, Względem płomienia, co mi w sercu szkodzi. MorszAUtwKuk 183. Bo kogo się łakomstwo zbogacenia chwyci, Choćby pół świata posiadł, nigdy nie nasyci: Nie je głodny, najadszy; żarłok, ze psem społu, U tegoż czasem, co jadł, womituje stołu. PotFrasz2Kuk II 473. Czemy wymioty ćierpią, ktorzy po morzy żegluią? Bo párá morska niezwyczáyna, żołądek nápełnia. Dla tego też bárziey womituią ktorzy do morza nie przywykli. TylkRoz 352. Do szwánkow y kálectwá, kiedy w poiedynku, Dostánie párágráfow, w kárczmie lub ná rynku, Podczás guzá ułápi, z koniá poszwánkuie, Złamie kárk, nogę rękę drugi womituie. PromMed 5. ...wypiwszy ciepło [wodę z tłuszczem] bez wątpienia womitować będziesz... BeimJelMed 43. Wyprawiłem stryjów moich karetą, a sam sankami przyjechawszy musiałem kupić sobie w Nowogródku wózeczek od oficera regimentowego bez pasów, tylko przecie z pudłem krytym za czerw, zł 11, ale tak trzęsko niosący, że Łyszczyński, wiceregent grodzki brzeski, często z utrzęśnienia womitował. MatDiar 791.

WOMITUJĄCY
im. przym. czyn.

Formy: lp C. m womitującym; lm D. womitujących

Znaczenia:

»plujący, wymiotujący«: Toż lekárstwem bywa/ krwią womituiącym/ do suchot sie zánaszáiącym. SyrZiel 1414. Gurnikow koło tey roboty iest na 20. tysięcy, nie wiedzących tam w ziemi, kiedy dzień, albo noc, przy świetle robiących godzinami, zrazu gdy tam spuszczeni bywáią, womituiących. ChmielAteny IV 611.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]