Słownik XVII wieku

Słowniki:
L, SWil, SJP notują
SStp, SXVI (?), Kn (?), T (?), SW (?) nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1621

Formy: lp M. wstręt; D. wstrętu

Znaczenia:

»przeszkoda, zawada, trudność«: I. M. Pan Hetman poszedł do szańcow/ gdzie z tym żołnierstwem ktore ieszcze zástał/ cáłą noc strzegł naiázdu iákiego Pogáńskiego: iákoż sam nas P. Bog tego vstrzegł/ że nie vderzyli Pogánie ná nas/ pewnieby byli żadnego wstrętu nie mieli. SzembRelWej B. Dźieśiąta y wielka bárzo/ o cżymeśmy zgołá nie rozumieli/ áni ná pámięći ábo ná bacżeniu mięli/ żeby miał Krol Polski Moskwę ták wielkie y mężne Páństwo y Cárstwo zwalcżyć/ y z niego tryumphowáć/ tylko swymi Polaki: zácżym to wstręt nam wielki/ y woyná niebespiecżna/ y blisko podobno vtráta Páństwá nászego wiecżna. StarWyp D2. Cesarzowa: POydź ztąd Tyburciuszu, zostaw tu te Damy, Chcę sama mowić z niemi bez wstrętu y tamy. RadziwiłłowaFSędzia C2.

▲ Ustabilizowane połączenia wyrazowe: ▲ czynić wstręt do czegoś »stać na przeszkodzie czemuś«: Niemaiąc nic pozyciu swym Milszego nad Miłość Poddanych naszych, y ich przeciwko nąm Uprzeymą podufałość. Do ktorey aby na czasy potomne ustępu [!] zadnego nieczyniły teraznieysze mięszaniny [...] wszystkie takowe nieSmaki y urazy [...] daruiemy. PasPam 210v.