Słownik XVII wieku

Słowniki:
SXVI, Kn, T, L (1 poł. XVII), SWil, SW, SJP notują
SStp nie notują

Formy: lp M. ziewacz; B. uż. żyw. ziewacza; ~ lm M. ziewacze

Znaczenia:

1. »ktoś cierpiący na → ziewaczkę, często ziewający.«: Piiánicá winny/ Vinosus [...] Helucus [...] Elucus [...], źiewacz. Halo, onis, qui hesterno vino languet. Kn 696. Źiewácz/ źiewáczkę ćierpiący. [...] Oscitabundus, oscinator [...] Qui vitio oscendis tenetur [...] Scordalum [...] Bisciola interpretatur Pandiculatorem, qui se totum oscitando extendit, quales sunt qui è somno surgunt, qui allijs saepè vescuntur [...]. Kn 1428. Źiewacz, źiewaczkę ćierpiący. ein gehner, der oft gehnet, bâilleur, un homme qui bâille fovent. T III 2991.

2. »krzykacz, awanturnik«: Na swą inkwizycyją zaraz Pana bierze; obstąpili go zewsząd ziewacze, bluźnierze. RożAPam 18. Źiewácz [...] Scordalum [...]. Kn 1428.

3. »ktoś dmący w instrument dęty; trębacz«: Panie miły, zostawiam na swym miejscu dudę, Dudę ewanjelickiego, albo więc trębacza, Słowa chrześcijańskiego żwawego ziewacza. PaszkMrTrybKontr 250.