Słownik XVII wieku

Znaczenia:

1. »spowodować niepokój, wzburzenie, podburzyć«:

Rekcja: co

Snadnie było poburzyć gruby - a snać bodaj gdzie był grubszy - i głupi naród. NiemPam rkp 75. Bo wiatr mego wzdychania tak poburzył wody I żal mój nagły takie wzbudził niepogody, Że niżeli na drugą nadziei mej stronę Przyjadę, we łzach własnych, nieszczęsna, utonę. ZimSRoks 35. Do czego ty Oyczyznę przywodzisz y tak piekielną radą Swoią poburzyłes. PasPam 196v. Kápłáni y mędrcowie iáko ostry kwas pospolstwá y gminu wszytkie[go] mássę/ gorzko zákwásili; y ná niewinne[go] JEZUSA poburzyli. BujnDroga 317-318. Do siebie, gdy go wstyd poburzy z serdecznym zalem kilka słow wynurzy. LucChrośPhar 54. [Morze] wiatry poburzyły. OvChrośRoz 301. Co piekielny poburzył był Łowiec Czternaście wrocił tysięcy mu owiec ChrośJob 170.

2. »zburzyć, zniszczyć, doprowadzić do ruiny«: Luteranowie [...] Kościoły y Klasztory według Ewángeliey nápráwili/ abo reformowáli. Nie są Ewangelikámi, bo kościoły y klasztory poburzyli. BirkNiedz 135. Zburzyli i rozrzucili zbór i domy, w których księża ewangelicy mieszkali, poburzyli, księgi popalili. CedrPam 19.

POBURZONY
im. przym. bier.

Formy: odmiana złożona lp M. n poburzone; B. n poburzone; lm M. nmos poburzone

Znaczenia:

»wzburzony, niespokojny«: Kiedy ludzie zápamiętali nic Obespieczeństwie myślić nie będą/ żywioły iáko więc w konáiącym człowieku poburzone humory mieszać poczną/ gromy bić/ błyskawice palić/ pioruny trzaskać. BujnDroga 136. Puścił się ná morze, wiátrámi y fálámi poburzone. OvChrośRoz 294. Morze wiatrem poburzone. OvChrośRoz 296.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]