Słownik XVII wieku

Znaczenia:

1. »o kolorze: płowieć, niknąć, tracić barwę«: Płowiéię/ Flaueo [...] Flauesco [...] Blákuię. Kn 714. Blákuię. Obselescit, decoloratur. SzyrDict 17. Tam Hiacynt świeci, tu się zda że zbliska Dyament ognięm między oczy ciska, Y tak się widzi że Niebo w piekności Y przy swey gwiazdy blakuią iasności Od podniebięnia pałacu takiego Ktory ná pleczach Lezy Nieba Swego. OblJasGór 141v. O fortunnieyszy w Polszcze Maryuszu Ktore ścisłe z orłámi przymierze [...] Pragnąc się gnieździć w Twoim geniuszu Ktory nieumie blákowáć ná cerze Ty ich przyimuiesz. ChrośTrąba 16. Gdy masz kwiat robić z kitayki takiey co blakuie od wody, iaka bywa rozowa, wprzod sam papier [...] wytłocz. SekrWyj 38-39. Sukno to blákuje bárdzo, (odmienia bárzo Fárbę.) ErnHand 294. SE DE'TEINDRE [...] UTRACIC kolor, barwę mienić blakować. DanKolaDyk I, 459. Blakuię 1)verschiessen.[...] 1) se décharger, se passer, se déteindre, dévenir blafard; pedre sa couleur. [...] § 1) sukno, pismo zblakowało... T III 55.

2.przen. »tracić wartość, blaknąć, blednąć«: Złoto w ogniu zniszczeje, jedwab mól zepsuje, Cnota tylko, ta w barwie swojej nie blakuje! VerdBłażSet 11. Ani też trwáła táka iásność, ktora tylko przodkámi iáśnieie á od swych dzieł barzo blakuie. WojszOr 251. Blakuię [...] 2) fig. seinen Glansz verlieren. [...] 2) fig. se ternir, perdre son lustre. [...] 2) cnota iego nigdy nie zblakuie. T III 55.

BLAKUJĄCY
im. przym. czyn.

Formy: lp M. n blakujące

Znaczenia:

»o kolorze: płowiejący, niknący, tracący barwę«: Blákuiące/ ktore zblákowáło pismo. Fugientes literae [...] Literae caducae [...] Exolescentes literae [...] Obsoletus, decoloratus. Kn 34.

[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]