Słownik XVII wieku

Słowniki:
Kn, T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1606

Formy: bezok. bąknąć; ~ cz. prze. lp m 3. os. bąknął; ~ cz. przy. pr. lp 1. os. bąknę

Znaczenia:

1. »odezwać się cicho, niewyraźnie, półgębkiem«: Przytym ich obtoczył tak twardym murem, że się im o tym nie tylko pytać, ale też przeciw temu i bąknąć nie wolno, bo to gotową szubienicą płacą. HerburtStrzałaCz II 166. [...] kiedy nikomu/ przeciwko zdániom ludzkim/ by też nabożeństwu Páná Christusowemu naprzeciwnieyszym/ y bąknąć wolno nie było: kiedy więcey warzono costitutie/ decretá/ y traditie ludzkie/ niż świętobliwą y Boską Ewánielią Páná Christusową [...] kiedy/ mowię/ ták wielka skázá byłá wszytkiego/ y ták wielkie nabożeństwá Christyáńskiego znieważenie [...]. SmalcBóst 166. Trunąć/ pisnąć. Mutire [...] Truń iedno [...] Pisnąć/ gębę otworzyć/ bąknąć/ tchnąć. Kn 1156. Bąkam, V. m. F. bąknę. [...] 2) mucksen. [...] 2) soufler, ciller devant qu. [...] 2) żaden ani bąknął. T III 19.

● Przysłowia, sentencje, skrzydlate słowa: ● Ani bąknął/ ani iąknął. RysProv A1v. Niepoprawne zródło .

2. »prosić o coś nieśmiało«:

Rekcja: o co

Dopuścili [posłowie na konwokacji] panu niektóre więzić, drugim wysługi brać, trzecich degradować i inne praeiudicia im czynić [...] postrach w drugich czyniąc, aby etiam ordinate nié śmiéli o nie bąknąć. OssZPam 48.