Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: BLEKOTAĆ, BŁEKOTAĆ, BLEGOTAĆ

Słowniki:
SStp (blekotać, blegotać), SXVI (blegotać, blekotać), Kn (blekotać, błekotać), T (blekotać, blegotać), L (blekotać, blegotać; XVI-XVII), SWil (blekotać, blegotać), SW (blekotać, blegotać) notują
SJP nie notują

Formy: bezok. blekotać; ~ cz. ter. lp 1. os. blekocę // błekocę // blegocę; 3. os. błekoce // blekoce; ~ cz. prze. lp m 3. os. blekotał

Znaczenia:

1. »niewyraźnie wymawiać, mówić zbyt szybko, niedbale«: Blékocę/ nié dobrzé wymawiam słow/ momocę/ Balbutio, cum quadam linguae confusione trepido. Kn 35. Blekocę. Balbutio. SzyrDict 18. BREDOUILLER [...] BLEKOTAC w mowie mowić álbo z trudnością, álbo zbyt prędko. DanKolaDyk I, 229. Blegocę, Blegot, vid. Blekocę. T III 57. Blekocę, [bleko]ce, [bleko]tał. stammeln, lallen. bégaïer, baragoüiner, brédoüiller, gazoüiller. §niemowiątko blekotać i szeplunić poczyna. T III 57. Momocę [mom]oce [mom]otał, mamocę, blekocę stammeln, lallen. bégaier, brédoüiller. T III 856.

2. »mówić bez sensu, pleść bzdury«: Blékocę/ lédá co mowię/ Blatero. Kn 35. Bredzę/ v. Błékocę/ Baię. Kn 45. Blekotáć/ Blaterare, schwärzen/ plappern. DasHünDict Ppv.

● Przysłowia, sentencje, skrzydlate słowa: ● Nie wie głowá co ięzyk blekoce. Dat sine mente sonum. Lingua ne praecurrat mentem. RysProv X, 4.

3. »bulgotać podczas wrzenia«: Ták bywa w gárcu kiedy wodá wrząca Wewnątrz błekoce/ v záwártey dziury Y niemogąc się w sobie zmieścić rącza Wylewa ná brzeg/ y drze się do gury. TasKochGoff 218.

# Użycia metajęzykowe: # Verba bełkocę, blekocę, chechocę się. WojnaInst 80