Słownik XVII wieku

Słowniki:
SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn, T, L nie notują

Formy: lp B. uż. nżyw. ablatyw; N. ablatywem; Ms. ablatywie

Etymologia: <łac. ablativus>

Znaczenia:

jęz. »jeden z przypadków deklinacji w języku łacińskim, wyróżniany dawniej także w gramatykach języka francuskiego i polskiego«: Iest u Polaków siódmy spadek, który Tyrónóm Łaciny sie uczącym kładą pod Ablátiwęm [...] á tęn sie kładzie ná pytanię kim, albo [...] czym. Iam go w Grámmátyce moiéy Polskiey nazwał z Łácińskiego Instrumentálnym. MalGram 53. Na pytánie z kąd, Fráncuzi odpowiedáią przes Ablátif bez żadnéy prepozycyey, tylko z ártykułęm przyzwoitym. MalGram 190.

▲ Ustabilizowane połączenia wyrazowe: ▲ ablatyw absolutny »konstrukcja składniowa w łacinie: równoważnik zdania składający się z rzeczownika w ablatywie oraz imiesłowu pozostającego z nim w związku zgody«: ESTANT [...] w łacińskim wyraża się samo słowo, bez tego iestem álbo będąc y kładzie się w Ablatywie absolutnym. DanKolaDyk I, 547.