Słownik XVII wieku

Słowniki:
L (XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn, T nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1701-1730

Formy: lp M. awantura; B. awanturę; N. awanturą; Ms. awanturze; ~ lm M. awantury; D. awantur; B. awantury

Etymologia: <fr. avanture>

Znaczenia:

»wydarzenie, przejście, przeżycie, przygoda«: Gdy ią [trucicielkę Afię] na thetatrum wyprowadzaią [...] długo mowiła głosno wszytkie zbrodnie Swoie y tę całą Awanturę powiadając slowami przerazliwemi odstraszając wszytkich od wszetecznych Amorow. HistŚwież 420. Dwie Rewolucye, á raczey awantury to afflixerunt Miasto, iedná Husytow Heretykow Roku 1419. kiedy Nowey Prági Konsulow y Sędźiego oknem z Rátusza wyrzucono. ChmielAteny II 226. Awántura nie pomyślná S. Religii zá niego [Zygmunta Augusta] tráfiła się; że Akademicy, pobici od Dworzanow Karnálistow pewnego Paná, nie mogąc się doczekać spráwiedliwości, w same południe intonowáwszy słowá Ewángeliczne owe: Ite tn Orbe terrarum, poszli do Luterskich stron [...]. ChmielAteny II 353. Każdy chęć czuje w sobie do wiedzenia Ciekawych rzeczy, jeśli gust w tym mamy, Gdy awantury cudze poznawamy. SkorKotLechBar II 503. W nocy naylepsza pora do kompanii, assamblow, gry y rożnych, awantur. BohFStar 20.