W TRAKCIE OPRACOWANIA Data ostatniej modyfikacji: 22.04.2013
*BURCZEĆ czas. ndk
Słowniki:
Kn, T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI nie notują
Najwcześniejsze poświadczenie: 1621-1643
Formy: cz. ter. lp 3. os. burczy; ~ im. wsp. burcząc
Znaczenia:
1. »o cieczach: ciec, lać się strumieniem, płynąć z pluskiem, bulgotać, chlupotać«: Pluszczy kréw z-czégo/ ábo wodá. [...] Cum sonitu aliquid supernè fluit. (Burczy [...] Cum strepitu per aspera plani fluit, vel cum impetu.) [...] Strumięniem ciéczé/ idem quod pluszczy. Kn 716.
2. »mruczeć z niezadowolenia, gderać, szemrać, zrzędzić«: Jako się nie gorszyć, kiedy ks. kaznodzieja wysoko i nie do zrozumienia moralizuje, prawdy nie powi, [...], z włoska po wołosku wielkie nic-do-rzeczy prawi albo niesławą i obelgą czyją, jakby z mostu plwał, nie przez zelozyją, ale przez nienawiść i zawziętość tyrańsko, oczywiście i grubijańsko burczy i bryka. MałpaCzłow 231-232. O to najbardziej dziatwę moją już dorosłą proszę i przykazuję, by na kampanii będąc, komendę mającemu jeneralną nad wojskiem, w którym będą, akomodowali się, nic more polonico, to jest nie burcząc, gdyż ten in tractu kompanii nad swą komendą jest dominus vitae et necis. RadziwHDiar 193.
[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]
Autor: WM