Słownik XVII wieku

Słowniki:
SWil, SW (bitum), SJP notują
SStp, SXVI, Kn, T, L nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1617

Formy: lp M. bitumen; B. uż. nżyw. bitumen

Etymologia: <łac. bitumen>

Znaczenia:

chem. »substancja pochodzenia naturalnego lub wulkanicznego o konsystencji najczęściej stałej lub ciekłej, np. ropa naftowa, asfalt, smoła«: Georgius Agricola [...] kłádzie zá podżogę ogniá bitumen, to iest kliy/ ábo chceszli názwáć ropę abo naphthā . SykstCiepl 107. BISKAIA Prowincua [...] bogata w złote minerały y w bitumen, to iest kley żydowski. ChmielAteny1755 I II, 20. W Jeziorze tym [Morzu Martwym] rodzi się BITUMEN, to iest kley bardzo lipki, krępuiący, spáiaiący, ktory názywa Dioscorides Medyk kleiem Zydowskim. ChmielAteny1755 I II, 522. Znáyduie się tu [w Persji] Bitumen albo kley, á bardziey oley w studniach, ktory zowią Nefft. ChmielAteny1755 I II, 588.