Słownik XVII wieku

Słowniki:
notują

Formy: błogo

Znaczenia:

»dobrze, miło, przyjemnie; szczęśliwie«: Błogo było Cárogrodowi/ gdy ná kátedrze swoiey widział Ianá Chryzostomá/ Grzegorzá Názyánzená/ y inne święte Patryárchy. BirkSkar 8. Błogo było Sálomonowi gdy słuchał Páná Bogá/ á uszy swoie tylko chował ná słuchánie mądrości. BirkNiedz 182. Błogo/ błogo mu/ Bellè, beatè [...] Perbeatus est [...]. Beatus es si consudaueris [...] Laudo fortunas tuas. Kn 35. Wiedzcie o tym, że błogo idą tego rzeczy, Kto z drogi się nie zbiwszy ma Bogá ná pieczy. KalCuda 306. Błogo nam, że i ten, per quem reges regnant, czyni nas dotąd pares do wytrzymania tak wielu [...] ciężkich przeciwności. AktaKrak II/2 457-458. Przeto ty, niebogo, żebyć było błogo, Jednego tylko miedzy tysiącem Miłuj statecznie sercem gorącem. ZimSRoks 69.

● Przysłowia, sentencje, skrzydlate słowa: ● (war.) Błogo temu przy dworze/ komu domá pług orze. RysProv I, 6. ● (war.) Co mi do kogo/ gdy mnié błogo! gdy moy grzbiét cáły. KnAd 95. ● Dem ist wol/ der frembder Hülffe nicht darff/ błogo temu co cudzey Pomocy nie potrzebuje. ErnHand 516.