Słownik XVII wieku

Słowniki:
T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656-1688

Formy: lp M. charakternik; C. charakternikowi; B. uż. żyw. charakternika

Znaczenia:

1. »ten, kto uprawia czary, magię, czarnoksiężnik, czarownik; ten, kto pisze używając tajemnych znaków«: Tameczni zas Incole [mieszkańcy] kozdy Strzelec, kozdy Zołnierz a do tego y charakternik. PasPam 76v. Krzyknie ten y ow, a iak poszedł dáli Do Woyska ten głos wszyscy zawołali Iusz widzim Mniszy, ze nie swoią mocą Ale diabelską walczycie pomocą. [Marg.] Szwedzi wywoływaią ze im Zakonnicy przed tym charakternika o Siedmiu diabłach zabili. OblJasGór 93v. Charakternik. 1) Zaubrer, der mit Zeichnen schreibet [...] 1) magicien, charmeur qui se sert de caractères [...] 1) każdy charakternik oszust [...]. T III 108.

2. »człowiek silny psychicznie, odporny, nieczuły«: Charakternik [...] 2) der sich fest machen kan [...] 2) celui qui est dur; qui a un charme; qui se rend invulnerable; qui se séc [...] 2) nie wierz, żeby kula i pałasz charakternikowi szkodzić nie miały. T III 108.