W TRAKCIE OPRACOWANIA Data ostatniej modyfikacji: 08.03.2023
EMIR rzecz. m
Słowniki:
SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn, T, L nie notują
Najwcześniejsze poświadczenie: 1634
Formy: lp M. emir; ~ lm M. uż. osob. emirowie; B. uż. nosob. emiry; N. emirami
Etymologia: <tur. emir 'pan, książę, dowódca, prefekt'>
Znaczenia:
1. »rozkaz sułtana«: Doszedł go [wodza floty tureckiej] Emir od Porty aby zaraz z Galerami do Konstantynopola sie wrocił/ iakoż/ nic się nie bawiąc/ vczynił. MerkPol 54. Skoro tę radę zawarł: swey powagą brody Wielki Wezyr obseła nią Ianczarskie ody Pisze grozne do Agow Emiry y Begow Zeby do Dunaiowych sciągali się brzegow. PotWoj 15. Cesarz turecki [...] Posłał Emiry do Wezera pod wiedeń. PasPam 260.
2. »tytuł arystokratyczny, książę«: Chodźieiowie/ Emirowie pieszo/ w źielonych zawoiách/ z liniey Máchometowey [...]. StarWyp Cv. Od nich Medicina, Matematyka, osobliwie cyfry Arabskie wzięły originem. Xiążęta ich zowią się Emirami; to Turkom, to Persom, hołduią. ChmielAteny IV 447.
[więcej cytatów w Korpusie Barokowym]
Autorzy: SPas, AP-Sz