Słownik XVII wieku

Słowniki:
SXVI, Kn, T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp nie notują

Formy: lp M. burta; N. burtą; Ms. burcie; ~ lm M. burty; D. burt; B. burty; N. burtami; Ms. burtach; ~ lpdw B. burcie

Etymologia: <niem. Bord, Bort>

Znaczenia:

1. »brzeg, krawędź, bok jakiego przedmiotu, boczna ściana albo górna krawędź łodzi, okrętu, statku; ławka dla wioślarzy«: Burtá/ burtnicá/ Transtra [...] Iuga. Kn 54. Burtámi zowią kráie bokow u státku wodnego: przy ktorych ci co wiosłámi ná nim robią, siedzą, przez wierzchy tych burt tymiż wiosłámi robiąc.o OvOtwWPrzem 452 marg. Burtámi zowią, obádwá boki galery. OvOtwWPrzem 585. Sposobów ratunku patrzamy, A mocno się burt rękami trzymamy, Bo trudno o swej władzy stanąć było, Gdyż nas tak morze gwałtownie nosiło. BorzNaw 138. Burtá/ plur. n. Juga, Labrum, Margo [...] die Querband im Schiff/ Bortrand eines jeden Dings. DasHünDict Pp iijj.

2. »przenośny płot, ustawiany w polu, spełniający funkcję zagrody dla owiec albo bydła«: PARC de clayes (on l'on enferme la nuit le bétaie dans la campagne) [...] BURTA w polu na owce płoty ná bydło. DanKolaDyk II, 328.

3. »obszycie po brzegach, ozdobny galon, szamerunek«: Lampart niewielki burtą czerwoną podszyty. InwWilan 83.