Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: NORWESKI, NORWEJSKI, NORWEGSKI, NORWERGSKI

Słowniki:
nie notują

Formy: lp M. m norwergski; ż norwergskie; D. m norwergskiego // norwejskiego // norweskiego; B. ż norwegską; Ms. m norwergskim; ż norwergskiej; n norwejskim // norwergskim; lm D. norweskich; Ms. norwergskich

Znaczenia:

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicjiMa cztery skłády/ ieden w Bruges/ ktory potym przenieśiony był do Andorfu/ kędy ma ieden páłac ábo dom bárzo wielki. drugi w Holándiey: trzeći w Nowogrodźie mieśćie Ruskim. czwarty w Berge/ mieśćie Norueyskim. BotŁęczRel I 99. Między pierwszemi położyć też prziydźie Eustacyusá Hetmáńskiego Brátá/ Po nim Gernándá/ ktorego rod idźie Z Norweskich Krolow od dawnego látá. TasKochGoff 16. To zaśię drugi w czarnem złotogłowie Gernánd/ rodzony Krolá Norweyskiego: Ten táką pychę vprządł sobie w głowie/ Ze w świećie niemász nádeń zacnieyszego. TasKochGoff 66. [...] Geografowie Scandyą nazywaią. Zámyká w sobie Krolestwo Szweckie, y wielką część Krolestwa Duńskiego. Norwegią ktorá od zachodu po nád Ocean ciągnie się w zdłuż áż do morza lodowatego. Dzieli się ná 4. Dyecezye Stawangrieńską, Obsloeńską, Bergeńską, Nidrosieńską. Dwie Prefektury: Salteńską y Wardchusieńską. Nad to zamyká dwie Prowincye Lapponią Norwegską, y Finnmarchią. BystrzInfGeogr G2v.

Związki nieprzyporządkowane do znaczeń:

▲ Ustabilizowane połączenia wyrazowe: ▲ mila norweska: Mil zwyczaynych Polskich ieden gradus zábieraiących – 15. Czyni Niemieckich – 15. Węgierskich – 12. Szwedzkich y Duńskich – 12. [mil] Norweskich – 10. Swaycarskich y Bawarskich – 13. Francuskich – 20. Włoskich – 60. Hiszpańskich y Portugalskich – 18. Moskiewskich Wierstow – 90. BystrzInfRóżn Z2v.