Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: *HAJDUK, *HEJDUK, *AJDUK

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1610

Formy: lp D. hajduka; ~ lm M. uż. osob. hejducy; D. hejduków; B. uż. nosob. hajduki

Etymologia: <węg. hajdúk>

Znaczenia:

1. »służący w stroju węgierskim«: Panna Asystencyja wielki orszak wiedzie i nie wiem, co za sprawa z nią w tym tłumie będzie, aleć widzę, zażyła w tym osobnej sztuki, daleko rozsadziła od siebie hajduki. MorszHRozkosz A4. Dał mi tedy dwoch Heydukow z warty. PasPam 180. Iego własni Heyducy ledwie go z ziemie podniesli y na nogach postawili. PasPam 232.

2. »taniec pochodzenia węgierskiego«: Co dom ma, byle czaszą pijmy a nie kuszem, Albo złe Mazowieckie szepce i basztardy? Wżdy nie pojdziem hajduka, nie pojdziem galardy. Miody, choć nie koweńskie, albo nam złe lipce? PotFraszBrück II 272-273.

3. »żołnierz piechoty węgierskiej«: Teyże nocy rzucił szance p. Marszałek Lit: bliżey nád sámym mostem/ dla moźdżerzow/ z ktorych ogniste kule pusczáć miano w zamek. támże hayduk most zápalił/ y siłá go zgorzáło. BielDiar Bij. Posłałem był i Butlerów regiment zaraz w posiłku, ale nieprzyjaciel jak prętko wysiadł, za ucieczeniem wszystkich, gdyż ledwie się hajduków ze dwadzieścia przy Pilchowskim zostało, bramę bez resistentiej wysadził i miasto opanował. KoniecSListy 126.