Słownik XVII wieku

Słowniki:
T, L (XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1652

Formy: lp M. brawura; D. brawury; Ms. brawurze; ~ lm M. brawury

Etymologia: <wł. bravura; fr. bravoure>

Znaczenia:

1. »męstwo, dzielność, odwaga«: Gęstemi obmowiskámi, szacowániem, pokázuią to, że zá figę nie ważą bráwury moiey. AndPiekBoh 61-62. Męstwo, odwagá y bráwurá moiá, nic nie iest inszego, tylko pył wyczesány z kápturá męstwá Marsowego. AndPiekBoh 116. Prezumpcyi i rozumienia o swojej brawurze [...] wystrzegać się mają zawsze [synowie]. LubSInPol 274.

2. »przechwalanie się swoją odwagą, męstwem, zuchowatość, zadzierżystość, junactwo«: BRAVADE, subst. f. (Menace d'un fanfaron.) on le dit mieux au plurier Bravades. Jactatio [...] BRAWURA przegrażanie się odkazywanie prożne lepiey się mowi w większey liczbie Brawury. DanKolaDyk I, 228.

3. »ten, kto się przechwala swoją odwagą, męstwem«: BRAVACHE, subst. m. mot vieux (Fanfaron sur le fait de la valeur, faux brave.) Plenus gloriarum [...] BRAWURA Darmochwał. DanKolaDyk I, 228.

4. »osoba skłonna do wywoływania awantur, bójek, do brania udziału w pojedynkach, warchoł, zawadiaka«: Choleryk [...] Bywa płochy [...] gdy zagrzeie trunkiem głowy, brawura, do poiedynkow skłonny. BystrzInfAstrol V, XVIII.