Słownik XVII wieku

Słowniki:
T, SWil, SW notują
SStp, SXVI, Kn, L, SJP nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1614

Formy: cz. ter. lp 1. os. bączę; 3. os. bączy; ~ cz. prze. lp m 3. os. bączał; ~ im. wsp. bącząc

Znaczenia:

»wydawać buczący dźwięk, buczeć, brzęczeć«: W maju już śpiewają ptacy Radzi latu nieboracy. [...] Tu słowik pięknie śpiewa, tu bąk bączy w trzcinie. Radujże się, co żywo, tej wdzięcznej nowinie. ŻabKalBar I 112. Sstáło [!] się z támtemi rzeczámi iáko więc bywa z Włoskim balonem/ piłą ową wielką, ktorą nádymaią wiátrem; idzie sobie poważnie ku gorze/ zá nią/ przed nią wiatr ten assystencyą stroi bącząc. Niechayże ieno na ziemię upadnie a wzięta będzie do torby. BirkNiedz 202. Bociany nosem klekotały, Bażant piał, a bąk bączał, kraczą ślepowrony. MorszHBanSok 160. Bączę. summen, schreyen wie eine Rohr-Dommel. bourdonner, faire un bruit comme le butord. § gdy bąk bączy znak deszczu. T III 17.