Słownik XVII wieku

Słowniki:
Kn, T, L (XVII-XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1605

Formy: bezok. bąkać; ~ cz. ter. lp 1. os. bąkam; 3. os. bąka; ~ cz. prze. lp m 3. os. bąkał

Znaczenia:

1. »o owadach: brzęczeć, bzyczeć«: Bąkam/ Facio bombum [...] Implere cornua bombis [...] Bubio. Kn 124. Bąkam, V. m. F. bąknę. 1) summen, sausen. [...] 1) bourdonner. [...] 1) bąk bąkał, deszcz będzie. T III 19.

2. »o człowieku: mówić cicho, szeptać«: Bąkać, parler bas, bourdonner. KulUszDyk 4. Bąkam, V. m. F. bąknę. [...] 2) mucksen. [...] 2) soufler, ciller devant qu. [...] 2) żaden ani bąknął. T III 19.

3. »o człowieku: wołać, krzyczeć; także z radości«: Bąkam/ Iubilo [...] Bąkam [...] wołam kogo [...] łaię. Kn 12. bąkam, vulg. jauchzen, juche schreyen. 2) ruffen. 1) jetter, faire des cris de joïe. 2) apeller. T III 19.

4. »o ssakach: wydawać donośny głos, ryczeć«: Bąk [...] wtyka nos w wodę/ y bąka (ryczy) jako Woł. KomDobrOrb 59.

5. »grać (chyba niestarannie) na instrumencie muzycznym (może tylko o dudach)«: Ale piszczelna Muzyká nie przynależy do rozrywki/ do rozumu záostrzenia: bo ledá kto ná dudziech może bąkáć/ ná roszku zá bydłem pásztuszy trelikáią. PetrSPolit II 375.