Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: *HALABARTNIK, *ALABARTNIK

Słowniki:
nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1610

Formy: lm M. uż. osob. alabartnicy; D. alabartników

Znaczenia:

»strażnik miejski lub zamkowy, uzbrojony w halabardę«: Názáiutrz o południu/ z Zamku wkory[m] [!] Krol z krolową stał/ przez wszytkę vlicę/ áż do kośćio łá s. Dionizego/ z obu stron we dwá rzędy/ gdy iuz chędogo piechotá vszykowána byłá/ wyszli naprzod Alábártnicy stárszy/ z swemi Alábártámi/ pięknie sporządzeni. JudCerem A4. [...] Krolowa Iey Mość śiedźiáłá w kárećie z Pánią Grábániową/ przyniy Alábártnicy Krolá Iego Mośći po stronách szli przy kárećie. IngrKról A3. Kiedy Wezyr iedźie ná Dywan, (iest to Pokoy w Sáráiu do Sądow y do rády náznáczony) bywa záwsze przy nim kupá Ciuaszow z Rothmistrzem swoim/ y śiła innych ludźi godnych/ ktorzy go prowádzą/ iáko też y osobliwy rodzay ludźi ná to ordinowánych/ ktorych zowią Mutafarka, może ich przyrownáć do Alábartnikow nászych Pánow Chrześćiáńskich. RicWielJMon 54.