ESJP XVII i XVIII wieku

Notowanie w słownikach

Słowniki nie notują
Najwcześniejsze poświadczenie: 1607

Formy gramatyczne

st. równy

lp	M.	m		głośny
		ż		głośna
		n		głośne
	B.	m	nżyw	głośny
		ż		głośną
		n		głośne
	N.	m		głośnem \|\| głośnym
	Ms.	ż		głośnej
lm	M.	nmos		głośne
	D.			głośnych
	Ms.			głośnych

st. wyższy

głośniejszej

Znaczenia

hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicji

– Jak z spal[o]nej Semele żyw Bakchus nieznośny, Z gorającej Hekuby wstał Parys, łotr głośny. JurkWan B4v.
– Wchodzą orszaki w bramy; tu brzęk głośnych kluczy, ówdzie łańcuch grzmotnemi ogniwami huczy. RożAPam 25.
– Wszak o tobie, fałszerzu, głośna brzmiała sława, ponosząc to, że nierzkąc potajemna sprawa, ale-ć i myśli ludzkie nie były kryjome, serca i przedsięwzięcia snadź miałeś wiadome. RożAPam 28.
– Wiedząc to, że w żydowstwie król był zatajony, dziś dopiero na ten tu pozór wystawiony, Psal. 75,[2] dziś głośne w Hieruzalem, głośne imię jego, czytaj, o Izraelu, tytuł króla swego, pogańską ręką; czytaj: JEZUS NAZAREŃSKI KRÓL ŻYDOWSKI istotny. RożAPam 78.
– Głośny bęben zá gorą/ á kiedy do nas przyidzie/ álić iák pudełko. RysProv IV, 3.
– Ozwał się iako trzeba głosem dosic głosnem I wyraznem lecz mętnem y barzo załosnym ArKochOrl 56v.
– Byli tam y ci ktorzy przez spiewanie głosne Przypadki tak wesołe iako y załosne Miłosci powiedali [...] ArKochOrl 66.
– Sława jej głośna wszędzie, do stołu krzykliwe brzmią trąby, w bębny biją, a żądze jej chciwe nasycenia nie znają. MorszHRozkosz A3v.
– Dziesiątnicy swoimi kiwają dardami, w pośrzodku bębenista, stojąc z multankami przy rozmaitej chorągwi, w głośny bęben bije, a chorągiew od wiatru jako wąż się wije. MorszHRozkosz A4v.
– Są i skoczne bandory, są i głośne sztorty, są muty, szałamaje, flety i pomorty. A bracia naszy wziąwszy sztort, regał, skrzypice, obiecali się jutro na obiad Podwice. MorszHRozkosz B4.
– A że mi krótko wspomnieć kazała nadzieja – o, bogobojna Pani! – twego dobrodzieja, nie masz cnocie hamulca: jako świat szeroki wzbiła się głośna sława jego pod obłoki. TwarKPoch 3.
– Przetoż oto, z nami jest na czele Bóg i kapłani jego, i trąby głośne, aby brzmiały przeciwko wam. BG 2Krn 13.
– Chwalcie go ná głośnych trąbách: chwalcie go ná lutni i na harfie. BG Ps 150, 3.
– Chwalcie go ná cymbałách głośnych: chwalcie go cymbałách krzykliwych. BG Ps 150, 5.
– Abym ci oddawał chwałę głośną, a opowiadał wszystkie cuda twoje. BG Ps 26, 7.
– Cożeś ty jest o goro wielka przeciwko Zorobabelowi? Równiná. Bo on wywiedzie kámień głowny z głosnym okrzykiem/ Łáská, łáská nád nim. BG Za 4, 7.
– Modlitwa ma być głośna. Kn 514.
– Głośny/ Canorus, clarus, sonorus. Skumbus/ girdetinas/ iżgirstinas balfingas. SzyrDict 69.
– Tak tedy twej i ludzkiej wygodziwszy zrzędzie, owszem, mi sławy śmiercią głośniejszej przybędzie i tę dobrowolna śmierć przyda mi ozdobę, żem ja sam tylko mógł twą utulić żałobę. CorMorszACyd 82.
– A zatym powstaje Głos melodyjej wybornej muzyki I z trąb ogromnych głośne w uszach krzyki Ludzkich zabrzmiały, że niemal ulice I same zdały śmiać się kamienice Z wielkiej radości. BorzNaw 158.
– Iaskołka przed świtaniem zwykłe żale kwili, Skowronek rowno ze dniem śpiewaniem się sili, Zezula pod południe głuszy głośne gaie, Swiercz polny przed wieczorem słyszeć się nam daie; ZimBSiel 129.
– Teraz miejsca ucieszne, teraz głośne skały, Które mej melodyjej namyślnie słuchały, Także cichym szemraniem mijające rzeki, Ze wszytkimi strugami żegnam się na wieki. ZimBSiel 133.
– Albo angielską nutę, naszym krajom krzywą, Zagłuszasz melodyją głośną i prawdziwą, Albo jeśli liniję ciągniesz w tablaturze, Zaraz ją znać w ogrodzie, na dachu, na murze. MorszAUtwKuk 4.
– Naprzod Muzycy Przołozonym Swego Choru, winszuiąc dnia Chrystusowego, Wszytkich ruszyli od Apolinowy Niegdy Melodiy wymyslonych głowy: Między Ktoręmi zas wdziecznie Spiewali Drugie raz z głosnych trąb się odzywali. OblJasGór 169.
– Te kołátánia y ták głosne boie Horn Vsłyszawszy, porwie ná się zbroie: Y ná pułk krzyknie: Co prędzey do koni, Hey do zbroi co wskok, do strzelby, do broni. OblJasGór 43v.
– Iest Diszkánt z Bássem/ są średnie Tenory/ Iest flet rzewliwy/ iest y Depresz spory/ Są álty głośne / dáne zgarł ták wiela/ Iedná Kápellá. KochProżnLir 323.
– Tákie słowá od Duchá Swiętego wydáne Przez Jobá świętego są nam opowiedziáne: Prowadzą swe dni w dobrach, trzymáią w swych ręku Bębny huczne, y głośną cytrę, á przy dzwięku Weseląc się organow tańce wypráwuią; A w tym w iednym momencie do piekłá zstepuią. BesKuligHer 211.
– A skoro w ták gorącey poległych potrzebie, Przy onymże Kościele, Elearow grzebie? Z echem tubalnych kotłow, trąb y głośnych surem, Cięszki łupem powráca, do Obozu w kturem, Smutny czekał Bolesław nowiny rychło mu, Załosną kto przyniesie: ludźi swych pogromu, [...]. PotPocz 160.
– Drvgi początek. Głośny u Historykow, y Poetow dzwonek, Ze od sławnych nálezion Topor Amázonek. PotPocz 52.
– Na Herb Topor. Sławny Topor Szláchecki: Herb Polskiey Korony. Bo w dálekie od niego, trzaski lecą strony. Y kiedykolwiek drzewá, Dzieł Wielmożnych rąbie. W głośney echo, ná cáły świát; rozlega trąbie. PotPocz 53.
– Głośny. 1) laut, hell, das eine helle Stimme giebet. 2) lau, das man deutlich höret. 1) claire, éclatant, sonore, résonnant, haut, élevé. 2)vocal, qu'on entend. T III 383.

Więcej cytatów w Korpusie Barokowym

GŁOŚNY