hasło w opracowaniu - nie podano jeszcze definicji
– Jak z spal[o]nej Semele żyw Bakchus nieznośny, Z gorającej Hekuby wstał Parys, łotr głośny. JurkWanB4v.
– Wchodzą orszaki w bramy; tu brzęk
głośnych
kluczy,
ówdzie łańcuch grzmotnemi ogniwami huczy. RożAPam25.
– Wszak o tobie, fałszerzu,
głośna
brzmiała sława,
ponosząc to, że nierzkąc potajemna sprawa,
ale-ć i myśli ludzkie nie były kryjome,
serca i przedsięwzięcia snadź miałeś wiadome. RożAPam28.
– Wiedząc to, że w żydowstwie król był zatajony,
dziś dopiero na ten tu pozór wystawiony,
Psal. 75,[2]
dziś
głośne
w Hieruzalem, głośne imię jego,
czytaj, o Izraelu, tytuł króla swego,
pogańską ręką; czytaj: JEZUS NAZAREŃSKI
KRÓL ŻYDOWSKI istotny. RożAPam78.
– Głośny bęben zá gorą/ á kiedy do nas przyidzie/ álić iák pudełko. RysProvIV, 3.
– Ozwał się iako trzeba głosem dosic głosnem I wyraznem lecz mętnem y barzo załosnym ArKochOrl56v.
– Byli tam y ci ktorzy przez spiewanie głosne Przypadki tak wesołe iako y załosne Miłosci powiedali [...] ArKochOrl66.
– Sława jej
głośna
wszędzie, do stołu krzykliwe
brzmią trąby, w bębny biją, a żądze jej chciwe
nasycenia nie znają. MorszHRozkoszA3v.
– Dziesiątnicy swoimi kiwają dardami,
w pośrzodku bębenista, stojąc z multankami
przy rozmaitej chorągwi, w
głośny
bęben bije,
a chorągiew od wiatru jako wąż się wije. MorszHRozkoszA4v.
– Są i skoczne bandory, są i
głośne
sztorty,
są muty, szałamaje, flety i pomorty.
A bracia naszy wziąwszy sztort, regał, skrzypice, obiecali się jutro na obiad Podwice. MorszHRozkoszB4.
– A że mi krótko wspomnieć kazała nadzieja –
o, bogobojna Pani! – twego dobrodzieja,
nie masz cnocie hamulca: jako świat szeroki
wzbiła się
głośna
sława jego pod obłoki. TwarKPoch3.
– Cożeś ty jest o goro wielka przeciwko Zorobabelowi? Równiná. Bo on wywiedzie kámień głowny z
głosnym
okrzykiem/ Łáská, łáská nád nim. BGZa4, 7.
– Przetoż oto, z nami jest na czele Bóg i kapłani jego, i trąby
głośne, aby brzmiały przeciwko wam. BG2Krn13.
– Abym ci oddawał chwałę
głośną, a opowiadał wszystkie cuda twoje. BGPs26, 7.
– Chwalcie go ná
głośnych
trąbách: chwalcie go ná lutni i na harfie. BGPs150, 3.
– Chwalcie go ná cymbałách
głośnych: chwalcie go cymbałách krzykliwych. BGPs150, 5.
– Tak tedy twej i ludzkiej wygodziwszy zrzędzie,
owszem, mi sławy śmiercią
głośniejszej
przybędzie
i tę dobrowolna śmierć przyda mi ozdobę,
żem ja sam tylko mógł twą utulić żałobę. CorMorszACyd82.
– Iaskołka przed świtaniem zwykłe żale kwili,
Skowronek rowno ze dniem śpiewaniem się sili,
Zezula pod południe głuszy
głośne
gaie,
Swiercz polny przed wieczorem słyszeć się nam daie; ZimBSiel129.
– Teraz miejsca ucieszne, teraz głośne skały, Które mej melodyjej namyślnie słuchały, Także cichym szemraniem mijające rzeki, Ze wszytkimi strugami żegnam się na wieki. ZimBSiel133.
– Albo angielską nutę, naszym krajom krzywą, Zagłuszasz melodyją głośną i prawdziwą, Albo jeśli liniję ciągniesz w tablaturze, Zaraz ją znać w ogrodzie, na dachu, na murze. MorszAUtwKuk4.
– Te kołátánia y ták głosne boie Horn Vsłyszawszy, porwie ná się zbroie: Y ná pułk krzyknie: Co prędzey do koni, Hey do zbroi co wskok, do strzelby, do broni. OblJasGór43v.
– Naprzod Muzycy Przołozonym Swego Choru, winszuiąc dnia
Chrystusowego, Wszytkich ruszyli od Apolinowy Niegdy Melodiy wymyslonych głowy: Między Ktoręmi zas wdziecznie Spiewali
Drugie raz z
głosnych
trąb się odzywali. OblJasGór169.
– Iest Diszkánt z Bássem/ są średnie Tenory/ Iest flet rzewliwy/ iest y Depresz spory/ Są álty głośne / dáne zgarł ták wiela/ Iedná Kápellá. KochProżnLir323.
– Tákie słowá od Duchá Swiętego wydáne Przez Jobá świętego są nam opowiedziáne: Prowadzą swe dni w dobrach, trzymáią w swych ręku Bębny huczne, y głośną cytrę, á przy dzwięku Weseląc się organow tańce wypráwuią; A w tym w iednym momencie do piekłá zstepuią. BesKuligHer211.
– Drvgi początek. Głośny u Historykow, y Poetow dzwonek, Ze od sławnych nálezion Topor Amázonek. PotPocz52.
– Na Herb Topor. Sławny Topor Szláchecki: Herb Polskiey Korony. Bo w dálekie od niego, trzaski lecą strony. Y kiedykolwiek drzewá, Dzieł Wielmożnych rąbie. W głośney echo, ná cáły świát; rozlega trąbie. PotPocz53.
– A skoro w ták gorącey poległych potrzebie, Przy onymże Kościele, Elearow grzebie? Z echem tubalnych kotłow, trąb y głośnych surem, Cięszki łupem powráca, do Obozu w kturem, Smutny czekał Bolesław nowiny rychło mu, Załosną kto przyniesie: ludźi swych pogromu, [...]. PotPocz160.
– Głośny. 1) laut, hell, das eine helle Stimme giebet. 2) lau, das man deutlich höret. 1) claire, éclatant, sonore, résonnant, haut, élevé. 2)vocal, qu'on entend. T III383.
– A zatym powstaje Głos melodyjej wybornej muzyki I z trąb ogromnych głośne w uszach krzyki Ludzkich zabrzmiały, że niemal ulice I same zdały śmiać się kamienice Z wielkiej radości. BorzNaw158.