ESJP XVII i XVIII wieku

Notowanie w słownikach

Notowany w słownikach:
SXVI, Kn, T, L (XVI-XVIII), SWil, SW, SJP

Nienotowany w słownikach:
SStp

Formy gramatyczne

liczba pojedyncza

liczba mnoga

M.

burzyciele

Etymologia

Znaczenia

1. »ten, kto burzy, niszczy, pustoszy co, występuje przeciw komu, czemu, zwalcza kogo co, pogromca, zdobywca, zwycięzca«

– Iuliusz Cezár/ wielki on świátá burzyciel/ chwalił sie niekiedy strofuiąc Hiszpany/ co byli rebelizowáli. WargRzym 118.
– To rozumiem: co popadáią Domu Duchá S[więteg]o burzyciele/ to co ponoszą członkow Chrystusá Páná szpeciciele. KalCuda 208.
– Męstwá tego/ y tey śmiáłości zápał ná Ferdynándzie Trzecim nieprzyiacioł Páństwá Rzymskiego burzycielu/ y teraz świeci. WojszOr 32.
– Trupem zbitem by mostem Gello rzekę schronił Sagunty Burzyciel w sławnej Kartaginie. DrobOpow 73.
– EXTERMINATEUR [...] NISZCZYCIEL niszczący wytępiaiący. Burzyciel pustoszyciel. DanKolaDyk I, 568.
– Jest to pan możny, Dziedzic ziemskich włości, Burzyciel rzeczy, przeciwnik natury [czas]. DrużZbiór 297.
– Burzyciel, zburzyciel. Zerstörer. boulverseur, renverseur, destructeur. T III 91.

2. wojsk. »machina wojenna do burzenia murów, taran«

– Táran woięnny/ Aries [...] Machina bellica muralis [...] Burzyciel miast. Kn 1136 [1126].
– Burzyciel/ zburzyciel/ Euersor vrbium: extinctor patriae, Cicer. Demolitor murorum, Vitru. Vastator Troiae, [...] Expugnator coloniarum. Kn .